viernes, 13 de marzo de 2009

...o home creou a deus...

Unha relixión e un conxunto de teorías absurdas, as cales non poden ser demostradas mais que por medio de mentiras. Acostuman apoiar a existencia de un ou barios seres superiores, xefes do universo, chamados deuses. As principais relixións teñen a “obriga” de expandir o seu mensaxe. Preséntanse como verdades indiscutibles e absolutas, se ben, as crenzas relixiosas son crenzas, non sabedorías, e por definición, calquera crenza que teñamos debería deixar a opción á reflexión e á retractación. Incluso as sapiencias non deixan de ser crenzas, en canto a que inda que estean ben razoadas pódesenos escapar algún detalle, por exemplo 5+5=10 parece certo...pois non necesariamente xa que se no estamos a falar dun sistema decimal se non outro, por exemplo nun sistema octal , o resultado pasa a ser 12, e en hexadecimal, “A”.

Paréceme comprensible que os nosos antepasados, a causa da súa ignorancia, creran as mentiras de algún "conta-conos" que explicaba o orixe do universo, da vida, de nos...... a fantasía forma parte da natureza humana.

Entendo que estas crenzas perdurasen inda cando existía unha incipiente ciencia, xa que inda que os razoamentos científicos tiñan unha base mais lóxica e racional, a hora da práctica, non daba uns resultados moito mellores que a relixión. Por exemplo, no campo medico, tiñas practicamente as mesmas posibilidades de curarte rezando que seguindo os consellos do médico. Dado isto, a tendencia natural do ser humano a crer o que lle digan os seus antecesores (por absurdo que isto poida ser) e a presión exercida por un potente grupo interesado en manter o seu poder a toda costa, a supervivencia desa superstición chamada relixión amosase completamente normal.

Agora ben. ¿Como pode ser que hoxe en día a relixión sexa algo mais que historia?

Partindo do suposto de que a ignorancia é unha fonte de credulidade, danse distintas situacións segundo distintos tipos de beatos. Nos países subdesenrolados, o acceso a educación é moi escaso (cas súas diferencias entre países) mentres que a “cultura” popular mamase dende a berce irremediablemente. No primeiro mundo, moitos beatos poderíanse explicar por seren o froito dunha herdanza cultural, foron educados baixo os principios da súa relixión (sexa a que sexa), e, como xa mencionei, saír dese bucle eterno de engano non resulta fácil. Aparte, nos casos de individuos de idades mais desenroladas, a súa mente non acepta nin tan sequera a posibilidade de que non teñan razón, o cal en certo modo resulta comprensible.

O que non entendo é como xente teoricamente intelixente, con uns estudios básicos ou incluso elevados, cos supostos coñecementos que estes dan, inda que teñan unha certa predisposición cultural, poden crer firmemente en deus.

Pode ser que se trate dun problema de irreflexión...

Pode ser que no fondo non sexan tan listos como os seus estudos din...

Pode ser que teñan razón.....¡Non, iso si que non!




"No inicio dos tempos, o Home creou a Deus e o fixo a súa imaxe e semellanza"-Ian Anderson-

viernes, 6 de marzo de 2009

Eleccións Galegas 09

¡Volve Fraga!
Agora chamase Feijoo, pero é a mesma historia. Políticas absurdas para unha terra a cal, con todo o meu amor, detesto. ¿É que somos idiotas? Xa sabemos do que é capaz o PP e inda que a opción PSOE-BNG non é perfecta, si é infinitamente mellor. O bipartito cometeu erros, e fixo mil paridas, pero non será comparable as que nos agardan co PP, inda que agora mirarase para outro lado. O conto de sempre. Escoito moitas escusas idiotas para votar o PP, normalmente a maldita crise. Quen diga que a culpa da crise é do PSOE xa sexa a nivel nacional ou galego, é que non sabe o que di. Xa sería mais discutible a calidade das medidas. As medidas non estan a ser malas, tardias quizais.
Comentabanme o outro día que o que facía falta é facilitar o despido os empresarios, xa que asi contratarían a máis xente. FALSO. O necesario e gasto social. A asistencia social non é mala idea pero tampoco a mellor. Pero ollo, non falo de subir as pensións, se non axudas de tipo asistencial, que sí crean postos de traballo (esta idea estaba presentada polo programa do PSOE). Mellor son obras públicas (preferiblemente moitas e non demasiado grandes para favorecer a máis empresas e máis pequenas) as cales a parte de crear traballo axudan a maltreitas infraestructuras locais. Non falo do AVE, eso é unha merda, existen moitas cousas máis básicas e máis urxentes.
En canto a política non económica, o BNG impulsou os centros querote e promobeu a cultura dende a sua base cunha rede de locais de ensaio para novos grupos musicáis. Os ideais do PP son retrogrados, e corruptos. Certamente touriño non é o mellor exemplo de onestidade, pero, como moito, estará o nivel dos populares.
¡Populares! eso recordame o chamado "populismo" certamente inda que o PP é o máis "populista" dos partidos españois, o cal é bastante, pero menos que noutros paises (Chavez).
En fin...¡quen fora extraterrestre!

lunes, 2 de marzo de 2009

Grateful Dead

Nuevo mes, nuevo grupo. Esta vez toca Grateful Dead (1965-1995) o lo que es lo minsmo, los "muertos agradecidos".

Son una de las cabezas más visibles del "club LSD" Californiano. Grateful Dead triunfaron gracias a su estilo único (de aquellas) y ecléctico, fusionando cosillas del rock, blues, jazz, folk, country y bluegrass así como por sus largas improvisaciones en las actuaciones, de echo son los "padrinos" y pioneros de las "Jambands" o bandas de improvisación.

Como temas más conocidos podemos citar "Sugar magnolia" o "Truckin" entre otras. Pero en tantos años salen muchos discos así que... ver discografia aqui

Entre sus filas, destaca el fallecido Jerry Garcia, ya no solo por su trabajo en el grupo o sus infinitos solos de guitarra, sino por ser uno de los iconos de la contracultura liberal de los años 60 (hippy).

Como curiosidad:
Los "Dead" nunca se quedaban contentos con el sonido propio de los distintos locales o escenarios donde tocaban, por lo que se creo el "muro de sonido" (Wall of Sound), consistente en un monstruoso sistema que amplificaba independientemente los distintos instrumentos, e incluso la batería contaba con tres canales y el bajo, con uno por cuerda (osea 4). Con esto, al amplificar cada altavoz solo un instrumento o voz, se eliminaba la intermodulación de los instrumentos, esplicado más facil, sonaba más limpio. Para evitar que el muro amplificase su propio sonido, captado nuevamente por los microfonos (feedback) se diseño un sistema muy cuco.Resumiendo, se conectan dos microfonos, uno justo encima del otro, se canta solo por uno, y lo que suene por los dos, no se amplifica.

Con todo, el teclista nunca tubo un sistema bueno de amplificacion (usaba uno de voces). Ademas el "juguetito", con sus 89 amplificadores y sus más de 26.000 vatios de potencia, pesaba 75 toneladas, con lo que hacian falta unos cuantos camiones y todo un ejercito para transportarlo. Por algo es el sistema de sonido "portátil" más grande de la historia hasta hoy.

Saludos

domingo, 1 de marzo de 2009

José González


El sueco (si, sueco) José González, es un cantautor, nacido en 1978, hijo de argentinos, el cual se crió escuchando entre otros, al gran Silvio Rodríguez. Su carrera en solitario comienza entorno al 2003 con el lanzaminto de su álbum Veneer antes formó parte de una banda de hardcore punk, Back Against the Wall, creo, ni lo se, ni me interesa demasiado...

Normalmente José tiene un estilo calmado e íntimo, con su voz melodica y acompañada por lineas de guitarra muy cuidadas. A veces solo una guitarra, otras ya con una banda con percusión y esas cosillas, pero siempre poca instrumentación.

De Veneer, disco grabado integramente por José, tengo que destacar, necesariamente, el tema Heartbreats, versión del tema homónimo de the Knife, canción famosa por cierto anuncio de televisores. De todos modos todo el disco son canciones como Croses, Stay in the shade
Su segundo áblum, In Our Nature sigue la linea del trabajo anterior y cuenta con temas de menor exito que heartbreats, pero solo por que no salen en ningún anuncio (ya se sabe como es este mundo). La excekente versión de Teardrop, de Masive Atack (canción que salió en la serie House), La canción homonima In Our Nature y otras como Abram, Lovestrain o time to send someone away