jueves, 19 de febrero de 2009

Democracia

Chegan as eleccións. A democracia, esa grande palabra na que nos gusta pensar que vivimos. Nin tan certo nin tan falso.

Resulta fácil dicir de que os políticos son todos iguais, e ninsequera sería unha mentira moi grande. Actualmente, cada político está escravizado pola súa obsesión por posuír o poder. Isto fai que os poucos partidos relevantes teñan políticas similares, predicibles e máis catalogables en boas-malas que en esquerdas-dereitas. Pero está peor a situación en EEUU onde, para acadar o poder, os votos son "mercados" por campañas baseadas en grandes palabras, moitos colores, luces. isto claro está, ten un alto costo, o cal é abonado por recadacións do partido, as cales, normalmente, proceden na súa maioría de grandes empresarios, que fan grandes doazóns e logo pedirán grandes favores o presidente. Esperemos que o señor Obama poida aproveitar ter financiado a súa campaña a base de pequenas doazóns individuais.

Por contra si existen pequenas diferencias entre uns é outros, e é o noso deber como cidadáns saber cal é o indicado. Non son todos o mesmo, e inda que ningun dí a verdade e todo son medias verdades, nós temos que ser capazes de ver mais alá dasa suas palabras. Especialmente en materia económica. Se eles din que queren facer "A" para acadar un obxectivo "X1" temos que pensar se certamente "A" pode producir "X1" e se non probocará uns "X2,X3, X4..."nada desexables, os cales, inda que os políticos politicos non mencionan, ben pola súa ignorancia, ben por manter a nosa. Ourto partido tresentará a opción "B" cun obxectivo probablemente moi parecido a "X1"...¿cal ten a razón? normalmente os dous e ningún. Que mais dará. Gustariame facer un esperimento, ir a porta dun colexio electoral e facer a tipica enquisa de "¿a quen votaches?" añadindo un "¿por que?" e logo outro "¿por que?". Creo que podería ser moi interesante.

Conclusión: a reflexión é un ben cada día mais escaso.

martes, 17 de febrero de 2009

Neve

Ela nunca vira nevar. Tiña visto neve, pero pouca e xa caída. Quizais por iso a súa face reflectía inda mais luz da que era fisicamente posible. Eu tiña visto moitas veces a neve, inda que na cidade nunca tanta, por iso a miña ilusión amosábase moito mais moderada. A min o que me iluminou a cara foi ver a ilusión que a ela lle facía tal acontecemento.

Estaba mais fermosa do normal, que non é pouco. Radiante. Pletórica. Allea por un intre a todos os problemas que puidera ter. A súa cara tiña esa expresión de ilusión e felicidade que tan difícil resulta de ver nun adulto. Como un neno que ve a uns tipos disfrazados de reis magos nunha carroza, como un neno o que lle fan un cutre truco de maxia, como un neno entrando en disneylandia, como un neno... Esa cara de inocencia, de pureza e de ilusión. Díxenllo. Sorriu. E seguiu mirando o ceo ca mesma cara.

"Estoume empapando, non sabía que a neve mollaba". Rin escéptico. "¡¡jooo!! Vale que é auga, pero suponse que está sólida" Rin crédulo.

Refuxiámonos na biblioteca, obxecto inicial da nosa excursión, e desapareceu. "¿Como podes estudar? Se eu fora ti, estaría fora, gozando da neve" comenteille. "Non teño tempo". Unha vez mais estaba a ensinarme a súa faceta adulta.

¡Que rica!

lunes, 9 de febrero de 2009

Tenue y triste y la seguí

El siguiente poema, más que poema, es la letra de una canción. No me considero un poeta y no será demasiado buena, pero se intenta. ¡Peores cosas he escrito!:

Ahogándome en un mar de mierda
estaba hasta que llegaste tu
con tu barco aroma a miel.
En la oscuridad vi una luz
tenue y triste y la seguí.
Decidí seguir la luz
mejor dicho no pude escapar
y un lobo guiaba mis pasos.
El humo negro del lobo gris
abría camino en la niebla
que yo no podía atravesar
en la oscuridad vi una luz
tenue y triste y la seguí.

Una luz blanca
de ojitos tristes
una luz blanca
de ojitos tristes.

Ahora de cerca la luz es fuerte
como el sol
y es tan potente su resplandor
que no quedan rastros
de las tinieblas que en tiempos cubrieron
cada uno de mis días.

El cielo no es tan grande como para ver
toda la luz del sol.

domingo, 8 de febrero de 2009

the Mars Volta

Quiero recomendar otro grupo musical. Creo que esto acabará siendo una sección, quizás mensual...Quizás algún día, cuando tenga tiempo, podría crear todo un blog independiente para ello, pero por ahora no.

Este mes tengo mis dudas, pero creo que diré "The Mars Volta" (en adelante t.M.V.).

Esta recomendación no es para todos los lectores, ya que se trata de un grupo un poco difícil de escuchar para muchos oídos. Son un tanto caóticos, adoran los efectos y no se a donde tienen que ir, pero juraría que tienen prisa. El grupo tiene unas fuertes raíces rockeras, lo cual no extraña escuchando la anterior banda del vocalista (Cedric Bixler-Zavala) y el guitarrista (Omar Rodríguez-López), "At the drive-in" (la cual también recomiendo). Desde sus orígenes, t.M.V. fueron sintiéndose atraídos por otros estilos, destacando el "Dub", dándoles un toque muy experimental a la vez que los hacía difíciles de clasificar (¿Neopsicodelia?).

Tienen cuatro discos, el primero,"De-loused in the Comatorium" y el último, "the bedlam in Goliath" son los mejores (los dos del medio no están a la altura, según yo y otros con los que comenté) El ultimo acusa mucho, y para bien, el cambio de batería. Ahora tienen uno mucho más enérgico, el cual toca a velocidades realmente imposibles. Me sorprende que sea un buen disco, porque creo recordar que dicen estar limpios (consumían drogas, muchas drogas, no se si todos, almenos los dos "lideres" del grupo si, pero a base de ver morir amigos las dejaron, por lo menos las más fuertes) y ya se sabe, "sin caballo no hay alma".

El primer disco es conceptual, y trata de las distintas ideas que se le pasa por la cabeza a una persona que esta en coma...esto les da libertad conceptual para hacer lo que quieran temáticamente y cambiar todo lo bruscamente que quieran, así como intercalar versos que no tienen mucho significado, almenos aparente. les encanta la experimentación.

Está inspirado en la historia de un amigo suyo, el cual, resumiendo, estaba en coma, despertó y se suicidó tirandose de un puente al poco tiempo.

Los dos discos intermedios...a mi no me disgustan...en ocasiones abusan de su faceta psicodélica, pero yo soy difícil de saturar así.

Técnicamente tienen muchísima calidad (en especial Omar), y se nota que, musicalmente, la banda se entiende a la perfección.

Y tampoco me quiero estender mucho más. ¡Saludos!