lunes, 14 de diciembre de 2009

Manifiesto en defensa de los derechos fundamentales en Internet


Ante la inclusión en el Anteproyecto de Ley de Economía sostenible de modificaciones legislativas que afectan al libre ejercicio de las libertades de expresión, información y el derecho de acceso a la cultura a través de Internet, los periodistas, bloggers, usuarios, profesionales y creadores de internet manifestamos nuestra firme oposición al proyecto, y declaramos que…



1.- Los derechos de autor no pueden situarse por encima de los derechos fundamentales de los ciudadanos, como el derecho a la privacidad, a la seguridad, a la presunción de inocencia, a la tutela judicial efectiva y a la libertad de expresión.

2.- La suspensión de derechos fundamentales es y debe seguir siendo competencia exclusiva del poder judicial. Ni un cierre sin sentencia. Este anteproyecto, en contra de lo establecido en el artículo 20.5 de la Constitución, pone en manos de un órgano no judicial un organismo dependiente del ministerio de Cultura, la potestad de impedir a los ciudadanos españoles el acceso a cualquier página web.

3.- La nueva legislación creará inseguridad jurídica en todo el sector tecnológico español, perjudicando uno de los pocos campos de desarrollo y futuro de nuestra economía, entorpeciendo la creación de empresas, introduciendo trabas a la libre competencia y ralentizando su proyección internacional.

4.- La nueva legislación propuesta amenaza a los nuevos creadores y entorpece la creación cultural. Con Internet y los sucesivos avances tecnológicos se ha democratizado extraordinariamente la creación y emisión de contenidos de todo tipo, que ya no provienen prevalentemente de las industrias culturales tradicionales, sino de multitud de fuentes diferentes.

5.- Los autores, como todos los trabajadores, tienen derecho a vivir de su trabajo con nuevas ideas creativas, modelos de negocio y actividades asociadas a sus creaciones. Intentar sostener con cambios legislativos a una industria obsoleta que no sabe adaptarse a este nuevo entorno no es ni justo ni realista. Si su modelo de negocio se basaba en el control de las copias de las obras y en Internet no es posible sin vulnerar derechos fundamentales, deberían buscar otro modelo.

6.- Consideramos que las industrias culturales necesitan para sobrevivir alternativas modernas, eficaces, creíbles y asequibles y que se adecuen a los nuevos usos sociales, en lugar de limitaciones tan desproporcionadas como ineficaces para el fin que dicen perseguir.

7.- Internet debe funcionar de forma libre y sin interferencias políticas auspiciadas por sectores que pretenden perpetuar obsoletos modelos de negocio e imposibilitar que el saber humano siga siendo libre.

8.- Exigimos que el Gobierno garantice por ley la neutralidad de la Red en España, ante cualquier presión que pueda producirse, como marco para el desarrollo de una economía sostenible y realista de cara al futuro.

9.- Proponemos una verdadera reforma del derecho de propiedad intelectual orientada a su fin: devolver a la sociedad el conocimiento, promover el dominio público y limitar los abusos de las entidades gestoras.

10.- En democracia las leyes y sus modificaciones deben aprobarse tras el oportuno debate público y habiendo consultado previamente a todas las partes implicadas. No es de recibo que se realicen cambios legislativos que afectan a derechos fundamentales en una ley no orgánica y que versa sobre otra materia

Este texto se publica en multitud de sitios web. Si está usted de acuerdo, publíquelo también en su blog, como yo.

domingo, 6 de diciembre de 2009

The Velvet Undergound

Pese a nunca alcanzar un gran exito comercial, la banda fundada por Lou Reed, Sterling Morrison y John Cale Velvet Undeground (1963-73) es una de las bandas más influyentes del rock. Fueron apadrinados por Andy Warhol, quien propuso que la modelo Nico se uniese al grupo como cantante, y diseño la famosa portada del disco del plantano, entre otras cosas, así, la Velvet se baña de la cultura pop y underground neoyorquina de los 60. A Warhol le encantó el echo de que eran completamente originales, saliendose por completo de la cultura hippie de la epoca, tanto en su música como en sus letras, tratando temas como las drogas, el travestismo o el sadomaso en canciónes muchas veces caóticas y ruidosas.

En su primer disco, "The Velvet Underground and Nico" aparecen algunos de sus "exitos" más grandes, como Sunday morning o Venus in furs,donde se puede apreciar mucho ese estilo propio, con la estridente viola de Jhon Cale. Destacar especialmente Heroin, que creo que es la más famosa junto con Swet Jane (del disco Loaded), no se, nunca hice la encuesta...

Su segundo álbum, "White Light/White Heat" tiene una canción que a mi personalmente me tiene enamorado, The Gift, no tengo claro por que. Este disco es el más crudo y duro de la Velvet, ya sin Warhol ni Nico, la banda abandona su lado pop, centrandose en su lado de ruidos, distorsiones y acoples intencionados. Es quizás un disco con un sonido, en su conjunto, más velvet underground que los demás.

El tercer disco, "the Velvet Underground" es mucho más calmado y tradicional. Esto es así por la expulsión (sin esplicación de ningún tipo) de John Cale, enemistado por aquel entonces con Lou Reed. Las tensiónes entre Lou y John eran parte de la chispa característica de la velvet, ahora Lou decide cambiar la senda del grupo, asemejandose más a sus trabajos en solitario que al resto de la velvet. Con todo, un disco realmente bueno.

"Loaded" es el último disco de Lou Reed con la Velvet contiene la ya citada Swet Jane, y es el disco más accesible. Al margen de Swet Jane, no es mal disco, es agradable de escuchar y tiene canciones con gancho, si bien, a mi no me apasiona tanto como sus predecesores.

Despues de este album, Lou deja la banda, "la cual" grabará un disco más, Squeeze, pero solo está Doug Yule, de la banda, y nisiquiera es un miembro original de la banda (entra cuando sale Cale), no se que me daría comentarlo en un articulo de la Velvet...

martes, 17 de noviembre de 2009

Los grupos de un éxito

¿Quien era el que cantaba aquella de****? Esta pregunta persigue a muchos grupos y solistas, quienes nunca alcanzaron un gran éxito...menos con una, quizas dos canciónes...en ocasiónes ni eso. En ocasiones fue el tiempo quien los fue borrando de la memoria de la gente. Canciónes que no triunfaron en su día, lo hacen hoy promocionados indirectamente por algún anuncio de coches, telefonos,colonias... Algunos tubieron éxito en unos países, pero no en otros. Algunos grupos no tienen una discografía extensa y/o de calidad, pero en un tema consiguen más que en toda su carrera, son los sprinters de la música. Como siempre, existen niveles, saber que Born to be wild es de "Steppenwolf "(que tienen más exitos, pero mucho menores) es bastante más fácil que One is the noneliest number (o "One") de "Three Dog Night".

So happy together de "the Turles", give up the funk de "Parliament" (anuncio de axe), Back is Black de los madrileños (bueno, canta un alemán) "los Bravos" (esta es fácil en España, pero preguntale a un ingles, que alli solo fue nº2) More than a feeling de "Boston", Mad Word de Gary Jules (originalmente de tears for fears) "San Francisco" de Scott McKenzie, nights in white Satin de "the mody blues", get ready (aquí parte1, 2, y 3) de "rare earth".....y muchos más.

Bueno, creo que estas canciones pueden ser suficientes por hoy... pero si se te ocurre alguna más, COMENTALO!

viernes, 13 de noviembre de 2009

Eric Clapton

Uno de los grandes guitarristas de todos los tiempos es Eric Clapton. Su extensísima discografía, cargada de blues (en tiempos era un "purista") mucho rock e incluso algo de reggae y tan amplia que sería imposible comentarla en detalle...Destacan algunas canciónes en su repertorio, grandes exitos y clasicos de la música Layla (con Derek and the Dominos) y Cocaine(versión del tema de J.J.Cale) principalmente y, en menor medida, otras como tears in heaven (que a mi no me apasiona demasiado) o wonderful tonight...si bien, en computo general, hoy día es más adorado por la crítica que por el público, si bien, en sus días era adorado por ambos.


Clapton participó en distintos grupos dignos, cada uno, de una entraga en este blog. Por orden cronológica Yardbirds,John Mayall & the Bluesbreakers, Cream. además, clapton tiene un montón de amigos ...John Lee Hooker, los Stones, Jeff Beck, Page, B.B. King, Mark Knopfler... En los años 70 confesó su adicción a la heroína, y se retiró durante unos años (solo tocó en un concierto a favor de bangledesh y se le veía mal) Pete Townshend, de los Who, con ayuda de Ron Wood, montó un concierto en el año 73 para ayudar a Clapton a volver al mundo de la música, y dejó la heroína (con acupultura, que no es fácil).
http://www.poster.net/clapton-eric/clapton-eric-guitar-5001103.jpg http://z.about.com/d/classicrock/1/0/f/M/clapton_play.jpg

jueves, 1 de octubre de 2009

Jethro Tull


En los años 60, una banda inglesa de blues no demasiado puritano, que cambiaba de nombre más que de ropa, tocó en un local. El dueño de este, los invitó a tocar otro día (era el primero que se lo ofrecía) y desde entonces dejaron de cambiar de nombre. Casualmente, ese día tocaban como Jethro Tull, nombre "prestado" por un agrónomo inglés del siglo XVIII el cual no tiene nada que ver con el grupo.

La imagen de Jethro Tull está intimamente ligada a su líder, vocalista, virtuoso flautista, guitarrista y mil cosas más Ian Anderson, lo cual no extraña, teniendo en cuenta que además es el único miembro que permanece desde los más remotos inicios de la banda, seguido de cerca por el guitarrista Martin Lancelote Barre (Martin Barre) quien entró despues del primer disco, This Was. Casi una treintena de músicos han pasado por la banda desde 1968, siendo así la 2º banda de rock mas antigua en actividad (la 1º son los rolling stones, como no). Precursores discutidos del Heavy metal, son referente del rock progresivo y el rock folk, tambien grandes tintes de Hard rock y otros (quizas mas pequeños) de jazz...y seguro que me dejo algo!

Es a partir de su segundo disco, Stand Up(1969) cuando comienza su década dorada, como banda de rock progresivo, discos conceptuales y canciones acústicas. Destacan en este período y entre toda su discografía Aqualung (1971/en españa 1976 y censurado) y Thick as a brick (1972 tambien tuvo problemas pero menos que Aqualung) merecedores de un artículo independiente cada uno. Desde el año 77, se implementa el aire folk que siempre tuvieron, alcanzando su cota máxima con Songs from the Wood (1977).

Despues de estos una etapa más gris, cuando en los ochenta (malditos ochenta) Ian Anderson quiere darle un toque mucho más electrónico a la banda... se quedó solo con Martin Barre, el resto abandonó, lo cual se notó, ya que aunque Ian era el alma del grupo, la aportación de los demás era imprescindible, especialmente los dos teclistas, John Evans y David Palmer (ahora que es mujer, Dee Palmer). Se aprecia un cierto resurgir a finales de la decada.

Este grupo extrañamente olvidado por el gran público sigue contando con gran apoyo de crítica y público "más entendido", por lo que aún es fácil encontrar toneladas de información en la red.

viernes, 18 de septiembre de 2009

Crosby Stills & Nash (& Young)(ahora si)

HOLA!!! Lo prometido es deuda, así que, sin más, comienzo:

David Crosby (ex-Byrds) y Stephen Still (ex-Buffalo Springfield) eran amigos, lo cual facilitó que cuando los dos se quedaron "en paro" en 1968 comenzaran a quedar para tocar de forma informal. El inglés Graham Nash (ex-hollies) fue el que propuso "formalizar" la banda, entre otras cosas, porque se sentia artisticamente frustrado con los Hollies. Amigo de antes de Crosby, se unió en una fiesta con los dos (y algunos cuantos músicos más) Tocando una de las canciones que Crosby y Stills habían compuesto recientemente, se dieron cuenta de que entre los tres, existía una harmonía especial. Y así, medio de casualidad y con un inglés, comenzó una de las bandas más importantes del Folk-rock estadounidense (y Neil Young, que se une "por epocas" es canadiense). Como banda, están "semiactivos", es decir, se reunen, hacen conciertos y esas cosasitas que hacen los grupos, pero luego cada uno hace su vida.

Son un referente dentro de la contracultura de los años 60, y nunca perdieron su tono reivindicativo y, como es de esperar, se podrá leer en una biografía minimamente respetable, colaboraciones, reuniones u otros "lazos" con Jerry García (Gratefull Dead), Joni Mitchell o John Sebastian entre muchisimos otros hippies. Tambien abunda la temática intimista-amorosa y, curiosamente, la náutica (Crosby navega desde los 11 años).

Musicalmente, destacan sus armonías vocales (que no es lo mismo que cantar a coro, que tambien lo hacen), perfectamente encajadas en melodías "perfectas", muchas veces a base de guitarras acústicas. De todos modos CSN(Y) se caracterizan en buena medida por su versatilidad, teniendo repertorio mas rockero, en distintas acepciones del termino, o incluso lagún que otro ritmo caribeño, como al final de Suite: judy blue eyes.

Sus discos mas exitosos son "Crosby Stills & Nash" y "Déjà Vu" primero y segundo cronológicamente seguidos, ya a una cierta distancia por el tercero "CSN". En"Déjà Vu" participa Neil Young y es su disco más exitoso, que a mi personalmente me gusta más el anterior, pero para gustos, colores.

martes, 1 de septiembre de 2009

Crosby, Stills and Nash (and Young)

Crosby Stills and Nash molan un montón!
Ando escaso de tiempo, pero os prometo un comentario mas extenso en un futuro no muy lejano, esto es solo por no faltar a mi cita con el "grupo del mes".

jueves, 6 de agosto de 2009

Guia del mal (Introducción)


¡Hola amigos! ¿quereis ser malos? direis que no, pero yo se que sí. ¿Quien no quiere ser malo? ¡Ser malo mola! Por eso he creado esta guía para ser malo, pero malo malísimo, nada de malos cutres. Un malo puede ser cutre de muchas formas pero, resumiendo, siendo un delincuente de poca monta o alistándose como esbirro en alguno de los muchos ejércitos del mal que actualmente nos dominan (ESGAE, partidos políticos con el PP en cabeza, Oficinas estatales en general y un largo etc). El malo cutre, nunca será un malo digno de mención aisladamente, a no ser que alcance un alto estatus dentro del grupo (Al Capone, Ramoncín...).


Dentro de los malos malísimos encontramos distintos tipos, según sector, mérito o reconocimiento entre otras características. Estudiaremos cada sector y subsector por separado, si bien existen directrices básicas para cualquier malo malísimo.

1- PLANIFICACIÓN: Antes de comenzar con tus maldades, no estaría mal tener una idea básica acerca de qué, como, donde o cuando hacer el mal. También puedes ser un malo caótico, lo cual puede ser tremendamente entretenido, pero tus posibilidades de éxito se reducen drásticamente. Quizás el primer punto sobre el cual reflexionar sea elegir el tipo de malo que queremos ser. Montar una secta-religión (Cristianismo,cienciologia...), una secta-organización, (SGAE, y si, le tengo mucha manía, por eso sale tanto), una "empresecta" (Microchoff, Timofónica...), un concepto peligroso (regeton, neoliberalismo...) o otra. En muchos casos, los secretos del éxito son tremendamente similares, pero la mejor forma de asegurarse este, es la especialización, si no corremos el riesgo de condenarnos a la mediocridad.

2- VIABILIDAD: ¿Podemos cumplir con nuestros objetivos? ¿Son realistas? ¿Se adaptan a nuestras características? ¿Poseemos o podemos poseer una ventaja competitiva? ¿Es economicamente aceptable? Si las respuestas no son todas sí, tendras muy difícil conseguir ser un malo malísimo. Por ejemplo, es muy difícil crear una "empresecta" si ni siquiera tienes un trastero chiquitín en el que montar tu centro maligno, o un partido político si detestas a la humanidad o mejor dicho, si se te nota.

3- PACIENCIA: "Roma no se creó en un día" no desesperes, el mal es una carrera de fondo, en unas ocasiones mas fondo que otras, el cristianismo tardo muchísimo en triunfar (pero cuando lo hizo "la lió pardísima") pero la ESGAE apenas tardó tiempo alcanzar poder. Tienes que ser consciente de la situación, y avanzar, sin prisa pero sin pausa. Siempre te puede ayudar una buena agenda de contactos.

sábado, 1 de agosto de 2009

king Crimson

Si el mes pasado hablabamos de ELP, este toca King Crimson, grupo del cual Lake era miembro original, si bien duro apenas un año, participando en los dos primeros albums del grupo, "In the Court of the Crimson King" e "In the Wake of Poseidon". De todos modos hablar de King Crimson es hablar de Robert Fripp, lider (aunque lo niegue) y único miembro que ha estado de principio a fin. Formada en el 68, los Crimson están activos hoy día, si bien estubieron disueltos durante unos 16 o 17 años durante dos períodos e tiempo separados, con cambios de formación casi en cada disco nuevo, problablemente a raíz del fuerte caracter de Fripp. Yo sinceraente prefiero la primera etapa, que acaba en el 74, lo cual no impide que me gusten cosas posteriores, pero sí ayuda a que me centre en ella.

King Crimson es una de las bandas más importantes e influyentes del rock progresivo, todo un referente y definidor del estilo, si bien, como suele pasar, no le gustan a todo el mundo. Sus detractores acostumbran echarles en cara las largas sesiones instrumentales, minimalistas y/o caóticas como, por ejemplo, el tramo final de "moonchid"... cada uno que opine lo que quiera. Musicalmente exploran por muchos terrenos, desde la frenética "The Great Deceiver" o ladura "red" a la calma de "Formentera lady" pasando por... ¡todo!

In the Court of the Crimson King es su obra maestra, una de las portadas de disco más famosas (la de la foto) y su primer trabajo. No puedo hacer un articulo sobre King crimson sin poner enlaces a "21st Century squizoid Man", "Epitaph" y "I talk to the win", aunque yo de vosotros escucharía el disco entero, pero total, ¡¡no me hace caso nadie!! ¡¡Ademas, me duele el culo de estar sentado!! Chao!!

PD: Ganan escuchando los discos enteros, no las canciones sueltas y desordenadas.

sábado, 4 de julio de 2009

Emerson,Lake&Palmer

Este último mes apenas puiden escoitar outra cousa que Emerson Lake & Palmer (normalmente escrito "ELP"). ELP é unha super-banda formada por Keith Emerson nos teclados (piano, órgano, sintetizadores...), Greg Lake, voz, baixo e guitarras y Carl Palmer batería e percusións. ELP é quizais unha das mellores bandas de rock progresivo da historia.


Nunca esquecerei a primeira vez que escoitei os ELP, foi nun recompilatorio do Isle of wight 1970, xa fai algúns cantos anos, e o primeiro que veo é a Emerson dándolle voltas o seu órgano hammond, xogando cos ruídos que isto producia, pouco despois crababa coitelos nos teclados, subía enriba e comezaba a "camiñar". Loxicamente namoreime deles (musicalmente falando). fun escoitando disco tras disco, canción tras canción, e o meu amor non puido máis que medrar, a mais non fixeron nada (xuntos) durante os oitenta, polo que no se estragaron como outros moitos grupos. A súa primeira época é moito mais interesante e tamén a de mais éxito dende o seu disco homónimo ata Brain Salad Surgery. Cancions como the Barbarian, tarkus ou Karl Evil 9 entre moitas outras, forman un repertorio impresionante.

O virtuoso Keith Emerson era membro de The Nice e estaba considerado o Jimi Hendrix dos teclados. Este talento mostrábase tanto a hora de compoñer como na interpretación dos temas, de gran complexidade técnica.

Greg Lake era membro orixinal King Crimson, nos tempos de in the Court of the Crimson King, e mentres o forte de Emerson era o virtuosismo, o de Lake, era a sensibilidade na sua forna de cantar cancions como luky man (canción que compuxera no colexio) ou the stage entre outras moitas. Que ninguén se confunda, Lake éra un baixista moi habilidoso.

Carl Palmer é un batería moi enérxico e abilidoso pero érao menos coñecido do trío xa que os seus grupos anteriores eran de menor relevancia. nembargantes, hoxe en día é un dos baterías británicos mais reputados e influentes. Despois de ELP formou parte da super-banda Asia e mesmo colaborou nalgúns dos disco de Mike Oldfield.

Se algún lee o artigo da Wikipedia, creo que non está moi ben, por exemplo, di que estaba pensado que Hendrix formase parte do grupo e fosen "HELP". Non sei de onde sae esa historia pero é falsa. Segundo a wikipedia, isto non chegou a ocorrer polo feito de que Hendrix morreu antes de formar ELP, pero é mentira, de feito chegaron a tocar os dous (por separado) no mítico Isle of Wight 1970.




martes, 9 de junio de 2009

Europa, Europa...

Grandes abstencions implican, en Europa, máis representación dos partidos extremistas. En España, máis PP.

O lóxico sería que se un partido fai ben as cousas, gane votos, e se non, perda forza. Os principales partidos funcionan así, Agás o PP. O votante "estandar" Popular é irreflexivo, e vota o de sempre, pase o que pase, e sempre vota. Sería lóxico pensar que cós últimos escandalos ( Madrid e especialmente Valencia) o batacazo Popular fora tremendo, se ben a realidade superou a ficción outra vez. ¿As Causas? Moitos "Peperos", víctimas da súa propia paranoia persecutoria, ou máis ben da súa credulidade ante os seus líderes, pensan que esas acusacións son falsas, cá intención de facer ferida no PP. Tamen está o caso de outros moitos que sí que aceptan a verdade, pero no lles importa.

Os partidos de esquerdas, cando a cagan, a pagan.

¡¡E agora, polo que estou a ver nas noticias, os populares están moi crecidos!! ¿¿Moción de censura??¡¡Se só sacaron un par de escanos máis!! Pareceme un pouco esaxerado, pero como queran, ninguén llo pode impedir e non creo que pasase nada...

E Italia, con "papi" Berlusconi, que fai o que quere cando quere e como quere, tamén gana, inda que por menos do que quere. E inda ten as pelotas de dicir que A CULPA É DE KAKÁ POR MARCHAR O MADRID!!!!!! OLÉ!!!!!

Poucas boas novas, quizais a única, suben os Verdes......¡¡Algún día morreremos todos e o universo voltará a ser un lugar "lóxico"!!

martes, 2 de junio de 2009

Uriah Heep

Si los heavys somos hijos del trueno, estos señores son El Trueno.

Uriah Heep nace el año del amor (1969) aunque se ponen el nombre actual en el 70 y teóricamente siguen hoy día (aunque solo quede uno de los miembros de inicio). Si bien son padres del Heavy Metal, son, más exactamente, una banda de "Hard Rock-Progresivo" y no exactamente heavys, o no lo eran en sus inicios, aunque solo sea por que eso no existía. Yo recuerdo que cuando los escuche por primera vez me parecieron anacrónicos, pero me encantaron. Como suele pasarle a todos los grupos que no se acaban antes de los 80, perdieron muchísimo en esa década (algún día reflexionaré acerca de los 80, me intriga su poder de destrucción).

Son frikys, seguro, eso se nota ya en el título de su más exitoso disco, Demons & Wizards, es decir,"Demonios y Magos", así como en las letras de este y de algún otro. Demons & Wizards y algún otro disco, tienen mucha culpa de los ramalazos épicos que tiene muchas veces el heavy actual.

Y con esta porquería de articulo comienzo un mes que espero sea más productivo que el anterior (fácil lo tengo)

viernes, 1 de mayo de 2009

Tool


Danny Carey (batería), Maynard James Keenan (voz) (MJK a partir de ahora), Justin Chancellor (bajo, sustitutio de Paul D'Amor desde e 95) y Adam Jones (guitarra, al que llamaremos AJ) forman Tool. Tool es una banda de metal progresivo y alternativo americana, nacida en los 90 y activa hoy dia.


Con tematicas normalmente de crítica o nihilistas,el grupo enseña un gran interes porla experimentación, siendo ricos en cambios ritmicos, forzados o ligados y utilizando metricas poco comunes, lo cual es posible gracias a la habilidad del batería. MJK tiene un estilo de cantar bastante propio, con una gran capacidad para expresar las emociones. AJ no se caractriza por el excso de ninguna tecnica en concreto si no que danza gracilmente entre arpegios, lineas minimalistas,"power Chords" jugar con controles de la guitarra, etc.


Son un tanto raritos (con cariño) y hacen muchas cosas fuera de tool, cantando MJK el A perfect circle. AJ esta interesado desde siempre por las artes graficas.


El articulo de wikipedia está bien asi que tampoco me molesto en contar mucho más.

martes, 14 de abril de 2009

¡Un carajillo, por favor!

Curioseando por internet me encontre con esto:
""Bodegas Marqués de Vizhoja ha lanzado al mercado “Gotas del Marqués”, una práctica e innovadora presentación de aguardiente de orujo en monodosis, especialmente indicada para el público que gusta de acompañar su café con unas gotas de este licor.""

Y yo pensé, para mi foro interno, "¡SI!". Me gustan los carajillos, menos uno que el camarero ya nos advirtió a mi y a un amigo que si teníamos valor de tomarlo era por insensatos. ¡Dios, que malo estaba ese orujo! ¡Pero nos lo tomamos sin gesticular! ¡"Pa" chulos, nosotros!

Es esta una noticia que no me esperaba ni por asomo. Siendo el carjillo una tradición cada día más arcaica y en desuso, el simple concepto de la innovación me parece sorprendente, dado el tipo de cliente estándar que creo que tiene este sector: señores mayores a los que probablemente les gusten los toros, el fútbol, los matrimonios gays (espera, lo ultimo no) y el café exactamente como se lo han tomado toda su vida, con el mismo orujo, el de botella.

El carajillo es la bebida perfecta para la sobremesa, y no sé por qué se están dejando de lado las buenas tradiciones y no las malas (no se, por ejemplo, las procesiones, y no solo las de semana santa). En fin, el mundo es muy curioso...

sábado, 11 de abril de 2009

En el límite del bien y del mal


El señor A.G.L., de 22 años, se acaba de convertir en el primer condenado a prisión por lucrarse con descargas por internet, y todo gracias al Juzgado de lo Penal 1 de Logroño. Tiene surte que al ser su 1º delito, el medio año de carcel "se le perdona" y solo tiene que pagar una multa de 4.900€ (espero que el pobre sacase un montón con la página).Por lo visto, el señor A.G.L. cometió un pequeñito error, meter publicidad en la página. La sutil diferencia que existe entre una página con ánimo de lucro, aunque solo sea por la publicidad, y la misma página sin anuncios, es la distancia entre lo legal y lo ilegal.

Películas y video juegos son los responsables de este asunto. Las películas, no se si eran españolas o no. Si son extranjeras (osea americanas) no me meto...por ahora. En el caso de ser españolas, bien por A.G.L. Se da una situación muy curiosa en el cine español que a mi 50% me enfurece, 50% me pasma, y 50% me da risa (ya se que sale 150%, yo me entiendo). Es cierto eso que dicen de que el cine español es muy nuestro. El cine español no es economicamente rentable por si solo, así que necesita subvención que salen del gobierno, esas subvenciones son dinero, ese dinero sale de los impuestos, esos impuestos los pagan los ciudadanos, así que todos nosotros somos los productores. Que cosa más curiosa que luego si queremos ver nuestras pelis nos clavan tanto como por una extranjera, y salvo excepciones, son de ínfima calidad (especialmente en cuanto a argumento, guión y aún más en actores/trices). ¿¿Y yo para que pago?? ¿¿Para ver "mentiras y gordas", un film que podría haber sido bomitado por la máquina de escribir de un mono borracho?? Por cierto, ¿¿saben quien es "muy mona"?? Ángeles González Sinde, ex-Presidenta de la Academia del Cine y co-guionista de "mentiras y gordas", que ha sido nombraba nueva Ministra de Cultura. Y lo peor es que dudo que cambie mucho el asunto.

Por si fuese poco, cuando compramos un DVD o un CD virgen, casi todo lo que pagamos son derechos de autor. ¡¡Que listos!! ¡¡Ya saben de antemano qué queremos copiar y a quien le tenemos que pagar por ello!!! ¡¡Interesante!! Y si queremos grabar el bautizo de nuestro primo-hermano 5º Ambrosio, ¿nos devolverán el dinero? ¡Ademas como todos vemos las mismas pelis, nadie puede grabar una película armenia o vietnamita...o hecha por unos colegas que tenían una camara un buen guión y mucho tiempo libre!¿O a ellos también les pagan? ¿Y el pobre A.G.L. no tiene el mismo derecho que otros a lucrarse del trabajo ajeno?

Y con la música, seis cuartos de lo mismo, solo que estos sí que se autoabastecen, su mierda se vende mejor.

Solo nos queda una solución:¡PIRATEAR O MORIR!

sábado, 4 de abril de 2009

Rory Gallagher

El irlandés Rory Gallagher no tiene nada que ver con los hermanos Gallagher de Oasis... ¡quizá sean familia muy lejana!

Aunque destacaba como guitarrista, también era un cantante de gran carácter y tocaba más instrumentos. Se dio a conocer a partir de fundar Taste en 1965, trio de blues, con cositas del Jazz y el Rock, siendo su momento cumbre el Isle of Wight 1970. A partir de ahí, empieza una exitosa carrera en solitario que lo coloca como uno de los guitarristas más reconocidos, como mínimo entre los guitarristas, siendo una gran influencia para muchos (Slash de los Guns n´roses, los U2...creo que Rosendo).

Rory demostró a lo largo de su carrera una grandísima calidad en los distintos estilos entre los que saltaba con agilidad, pasando de canciones como "Big Guns" a "I fall apart" o "Just the smile" , sin dejar nunca de ser un Bluesman.

Lamentablemente, las pastillas que le daban para su miedo a volar, junto con su afición a la cerveza, lo obligaron a someterse a un transplante de hígado en 1992, y murió.

viernes, 13 de marzo de 2009

...o home creou a deus...

Unha relixión e un conxunto de teorías absurdas, as cales non poden ser demostradas mais que por medio de mentiras. Acostuman apoiar a existencia de un ou barios seres superiores, xefes do universo, chamados deuses. As principais relixións teñen a “obriga” de expandir o seu mensaxe. Preséntanse como verdades indiscutibles e absolutas, se ben, as crenzas relixiosas son crenzas, non sabedorías, e por definición, calquera crenza que teñamos debería deixar a opción á reflexión e á retractación. Incluso as sapiencias non deixan de ser crenzas, en canto a que inda que estean ben razoadas pódesenos escapar algún detalle, por exemplo 5+5=10 parece certo...pois non necesariamente xa que se no estamos a falar dun sistema decimal se non outro, por exemplo nun sistema octal , o resultado pasa a ser 12, e en hexadecimal, “A”.

Paréceme comprensible que os nosos antepasados, a causa da súa ignorancia, creran as mentiras de algún "conta-conos" que explicaba o orixe do universo, da vida, de nos...... a fantasía forma parte da natureza humana.

Entendo que estas crenzas perdurasen inda cando existía unha incipiente ciencia, xa que inda que os razoamentos científicos tiñan unha base mais lóxica e racional, a hora da práctica, non daba uns resultados moito mellores que a relixión. Por exemplo, no campo medico, tiñas practicamente as mesmas posibilidades de curarte rezando que seguindo os consellos do médico. Dado isto, a tendencia natural do ser humano a crer o que lle digan os seus antecesores (por absurdo que isto poida ser) e a presión exercida por un potente grupo interesado en manter o seu poder a toda costa, a supervivencia desa superstición chamada relixión amosase completamente normal.

Agora ben. ¿Como pode ser que hoxe en día a relixión sexa algo mais que historia?

Partindo do suposto de que a ignorancia é unha fonte de credulidade, danse distintas situacións segundo distintos tipos de beatos. Nos países subdesenrolados, o acceso a educación é moi escaso (cas súas diferencias entre países) mentres que a “cultura” popular mamase dende a berce irremediablemente. No primeiro mundo, moitos beatos poderíanse explicar por seren o froito dunha herdanza cultural, foron educados baixo os principios da súa relixión (sexa a que sexa), e, como xa mencionei, saír dese bucle eterno de engano non resulta fácil. Aparte, nos casos de individuos de idades mais desenroladas, a súa mente non acepta nin tan sequera a posibilidade de que non teñan razón, o cal en certo modo resulta comprensible.

O que non entendo é como xente teoricamente intelixente, con uns estudios básicos ou incluso elevados, cos supostos coñecementos que estes dan, inda que teñan unha certa predisposición cultural, poden crer firmemente en deus.

Pode ser que se trate dun problema de irreflexión...

Pode ser que no fondo non sexan tan listos como os seus estudos din...

Pode ser que teñan razón.....¡Non, iso si que non!




"No inicio dos tempos, o Home creou a Deus e o fixo a súa imaxe e semellanza"-Ian Anderson-

viernes, 6 de marzo de 2009

Eleccións Galegas 09

¡Volve Fraga!
Agora chamase Feijoo, pero é a mesma historia. Políticas absurdas para unha terra a cal, con todo o meu amor, detesto. ¿É que somos idiotas? Xa sabemos do que é capaz o PP e inda que a opción PSOE-BNG non é perfecta, si é infinitamente mellor. O bipartito cometeu erros, e fixo mil paridas, pero non será comparable as que nos agardan co PP, inda que agora mirarase para outro lado. O conto de sempre. Escoito moitas escusas idiotas para votar o PP, normalmente a maldita crise. Quen diga que a culpa da crise é do PSOE xa sexa a nivel nacional ou galego, é que non sabe o que di. Xa sería mais discutible a calidade das medidas. As medidas non estan a ser malas, tardias quizais.
Comentabanme o outro día que o que facía falta é facilitar o despido os empresarios, xa que asi contratarían a máis xente. FALSO. O necesario e gasto social. A asistencia social non é mala idea pero tampoco a mellor. Pero ollo, non falo de subir as pensións, se non axudas de tipo asistencial, que sí crean postos de traballo (esta idea estaba presentada polo programa do PSOE). Mellor son obras públicas (preferiblemente moitas e non demasiado grandes para favorecer a máis empresas e máis pequenas) as cales a parte de crear traballo axudan a maltreitas infraestructuras locais. Non falo do AVE, eso é unha merda, existen moitas cousas máis básicas e máis urxentes.
En canto a política non económica, o BNG impulsou os centros querote e promobeu a cultura dende a sua base cunha rede de locais de ensaio para novos grupos musicáis. Os ideais do PP son retrogrados, e corruptos. Certamente touriño non é o mellor exemplo de onestidade, pero, como moito, estará o nivel dos populares.
¡Populares! eso recordame o chamado "populismo" certamente inda que o PP é o máis "populista" dos partidos españois, o cal é bastante, pero menos que noutros paises (Chavez).
En fin...¡quen fora extraterrestre!

lunes, 2 de marzo de 2009

Grateful Dead

Nuevo mes, nuevo grupo. Esta vez toca Grateful Dead (1965-1995) o lo que es lo minsmo, los "muertos agradecidos".

Son una de las cabezas más visibles del "club LSD" Californiano. Grateful Dead triunfaron gracias a su estilo único (de aquellas) y ecléctico, fusionando cosillas del rock, blues, jazz, folk, country y bluegrass así como por sus largas improvisaciones en las actuaciones, de echo son los "padrinos" y pioneros de las "Jambands" o bandas de improvisación.

Como temas más conocidos podemos citar "Sugar magnolia" o "Truckin" entre otras. Pero en tantos años salen muchos discos así que... ver discografia aqui

Entre sus filas, destaca el fallecido Jerry Garcia, ya no solo por su trabajo en el grupo o sus infinitos solos de guitarra, sino por ser uno de los iconos de la contracultura liberal de los años 60 (hippy).

Como curiosidad:
Los "Dead" nunca se quedaban contentos con el sonido propio de los distintos locales o escenarios donde tocaban, por lo que se creo el "muro de sonido" (Wall of Sound), consistente en un monstruoso sistema que amplificaba independientemente los distintos instrumentos, e incluso la batería contaba con tres canales y el bajo, con uno por cuerda (osea 4). Con esto, al amplificar cada altavoz solo un instrumento o voz, se eliminaba la intermodulación de los instrumentos, esplicado más facil, sonaba más limpio. Para evitar que el muro amplificase su propio sonido, captado nuevamente por los microfonos (feedback) se diseño un sistema muy cuco.Resumiendo, se conectan dos microfonos, uno justo encima del otro, se canta solo por uno, y lo que suene por los dos, no se amplifica.

Con todo, el teclista nunca tubo un sistema bueno de amplificacion (usaba uno de voces). Ademas el "juguetito", con sus 89 amplificadores y sus más de 26.000 vatios de potencia, pesaba 75 toneladas, con lo que hacian falta unos cuantos camiones y todo un ejercito para transportarlo. Por algo es el sistema de sonido "portátil" más grande de la historia hasta hoy.

Saludos

domingo, 1 de marzo de 2009

José González


El sueco (si, sueco) José González, es un cantautor, nacido en 1978, hijo de argentinos, el cual se crió escuchando entre otros, al gran Silvio Rodríguez. Su carrera en solitario comienza entorno al 2003 con el lanzaminto de su álbum Veneer antes formó parte de una banda de hardcore punk, Back Against the Wall, creo, ni lo se, ni me interesa demasiado...

Normalmente José tiene un estilo calmado e íntimo, con su voz melodica y acompañada por lineas de guitarra muy cuidadas. A veces solo una guitarra, otras ya con una banda con percusión y esas cosillas, pero siempre poca instrumentación.

De Veneer, disco grabado integramente por José, tengo que destacar, necesariamente, el tema Heartbreats, versión del tema homónimo de the Knife, canción famosa por cierto anuncio de televisores. De todos modos todo el disco son canciones como Croses, Stay in the shade
Su segundo áblum, In Our Nature sigue la linea del trabajo anterior y cuenta con temas de menor exito que heartbreats, pero solo por que no salen en ningún anuncio (ya se sabe como es este mundo). La excekente versión de Teardrop, de Masive Atack (canción que salió en la serie House), La canción homonima In Our Nature y otras como Abram, Lovestrain o time to send someone away

jueves, 19 de febrero de 2009

Democracia

Chegan as eleccións. A democracia, esa grande palabra na que nos gusta pensar que vivimos. Nin tan certo nin tan falso.

Resulta fácil dicir de que os políticos son todos iguais, e ninsequera sería unha mentira moi grande. Actualmente, cada político está escravizado pola súa obsesión por posuír o poder. Isto fai que os poucos partidos relevantes teñan políticas similares, predicibles e máis catalogables en boas-malas que en esquerdas-dereitas. Pero está peor a situación en EEUU onde, para acadar o poder, os votos son "mercados" por campañas baseadas en grandes palabras, moitos colores, luces. isto claro está, ten un alto costo, o cal é abonado por recadacións do partido, as cales, normalmente, proceden na súa maioría de grandes empresarios, que fan grandes doazóns e logo pedirán grandes favores o presidente. Esperemos que o señor Obama poida aproveitar ter financiado a súa campaña a base de pequenas doazóns individuais.

Por contra si existen pequenas diferencias entre uns é outros, e é o noso deber como cidadáns saber cal é o indicado. Non son todos o mesmo, e inda que ningun dí a verdade e todo son medias verdades, nós temos que ser capazes de ver mais alá dasa suas palabras. Especialmente en materia económica. Se eles din que queren facer "A" para acadar un obxectivo "X1" temos que pensar se certamente "A" pode producir "X1" e se non probocará uns "X2,X3, X4..."nada desexables, os cales, inda que os políticos politicos non mencionan, ben pola súa ignorancia, ben por manter a nosa. Ourto partido tresentará a opción "B" cun obxectivo probablemente moi parecido a "X1"...¿cal ten a razón? normalmente os dous e ningún. Que mais dará. Gustariame facer un esperimento, ir a porta dun colexio electoral e facer a tipica enquisa de "¿a quen votaches?" añadindo un "¿por que?" e logo outro "¿por que?". Creo que podería ser moi interesante.

Conclusión: a reflexión é un ben cada día mais escaso.

martes, 17 de febrero de 2009

Neve

Ela nunca vira nevar. Tiña visto neve, pero pouca e xa caída. Quizais por iso a súa face reflectía inda mais luz da que era fisicamente posible. Eu tiña visto moitas veces a neve, inda que na cidade nunca tanta, por iso a miña ilusión amosábase moito mais moderada. A min o que me iluminou a cara foi ver a ilusión que a ela lle facía tal acontecemento.

Estaba mais fermosa do normal, que non é pouco. Radiante. Pletórica. Allea por un intre a todos os problemas que puidera ter. A súa cara tiña esa expresión de ilusión e felicidade que tan difícil resulta de ver nun adulto. Como un neno que ve a uns tipos disfrazados de reis magos nunha carroza, como un neno o que lle fan un cutre truco de maxia, como un neno entrando en disneylandia, como un neno... Esa cara de inocencia, de pureza e de ilusión. Díxenllo. Sorriu. E seguiu mirando o ceo ca mesma cara.

"Estoume empapando, non sabía que a neve mollaba". Rin escéptico. "¡¡jooo!! Vale que é auga, pero suponse que está sólida" Rin crédulo.

Refuxiámonos na biblioteca, obxecto inicial da nosa excursión, e desapareceu. "¿Como podes estudar? Se eu fora ti, estaría fora, gozando da neve" comenteille. "Non teño tempo". Unha vez mais estaba a ensinarme a súa faceta adulta.

¡Que rica!

lunes, 9 de febrero de 2009

Tenue y triste y la seguí

El siguiente poema, más que poema, es la letra de una canción. No me considero un poeta y no será demasiado buena, pero se intenta. ¡Peores cosas he escrito!:

Ahogándome en un mar de mierda
estaba hasta que llegaste tu
con tu barco aroma a miel.
En la oscuridad vi una luz
tenue y triste y la seguí.
Decidí seguir la luz
mejor dicho no pude escapar
y un lobo guiaba mis pasos.
El humo negro del lobo gris
abría camino en la niebla
que yo no podía atravesar
en la oscuridad vi una luz
tenue y triste y la seguí.

Una luz blanca
de ojitos tristes
una luz blanca
de ojitos tristes.

Ahora de cerca la luz es fuerte
como el sol
y es tan potente su resplandor
que no quedan rastros
de las tinieblas que en tiempos cubrieron
cada uno de mis días.

El cielo no es tan grande como para ver
toda la luz del sol.

domingo, 8 de febrero de 2009

the Mars Volta

Quiero recomendar otro grupo musical. Creo que esto acabará siendo una sección, quizás mensual...Quizás algún día, cuando tenga tiempo, podría crear todo un blog independiente para ello, pero por ahora no.

Este mes tengo mis dudas, pero creo que diré "The Mars Volta" (en adelante t.M.V.).

Esta recomendación no es para todos los lectores, ya que se trata de un grupo un poco difícil de escuchar para muchos oídos. Son un tanto caóticos, adoran los efectos y no se a donde tienen que ir, pero juraría que tienen prisa. El grupo tiene unas fuertes raíces rockeras, lo cual no extraña escuchando la anterior banda del vocalista (Cedric Bixler-Zavala) y el guitarrista (Omar Rodríguez-López), "At the drive-in" (la cual también recomiendo). Desde sus orígenes, t.M.V. fueron sintiéndose atraídos por otros estilos, destacando el "Dub", dándoles un toque muy experimental a la vez que los hacía difíciles de clasificar (¿Neopsicodelia?).

Tienen cuatro discos, el primero,"De-loused in the Comatorium" y el último, "the bedlam in Goliath" son los mejores (los dos del medio no están a la altura, según yo y otros con los que comenté) El ultimo acusa mucho, y para bien, el cambio de batería. Ahora tienen uno mucho más enérgico, el cual toca a velocidades realmente imposibles. Me sorprende que sea un buen disco, porque creo recordar que dicen estar limpios (consumían drogas, muchas drogas, no se si todos, almenos los dos "lideres" del grupo si, pero a base de ver morir amigos las dejaron, por lo menos las más fuertes) y ya se sabe, "sin caballo no hay alma".

El primer disco es conceptual, y trata de las distintas ideas que se le pasa por la cabeza a una persona que esta en coma...esto les da libertad conceptual para hacer lo que quieran temáticamente y cambiar todo lo bruscamente que quieran, así como intercalar versos que no tienen mucho significado, almenos aparente. les encanta la experimentación.

Está inspirado en la historia de un amigo suyo, el cual, resumiendo, estaba en coma, despertó y se suicidó tirandose de un puente al poco tiempo.

Los dos discos intermedios...a mi no me disgustan...en ocasiones abusan de su faceta psicodélica, pero yo soy difícil de saturar así.

Técnicamente tienen muchísima calidad (en especial Omar), y se nota que, musicalmente, la banda se entiende a la perfección.

Y tampoco me quiero estender mucho más. ¡Saludos!

sábado, 31 de enero de 2009

¿axudas os bancos?

O outro día estaba vendo unhas cousas pola tele. Estaban a falar da crise e das axudas os bancos. Un compañeiro de piso meu, que estudia cocoloxía (psicoloxía) dixome: "tu que sabes de esto, ¿tan desastorso sería no ayudar a los bancos?". Non e que eu sexa un erudíto na materia, pero é que eu estou en Administración e Dirección de Empresas e claro, estudo cousas desas, así que supuxo q algo si sabería. O cocólogo xa comentara algunha vez o que tanta xente opina, ¿por qué axudar os bancos se a culpa é súa?, pero debeu de pensar que preguntar é gratis e, o mesmo, existe algunha razón (alomenos teórica) para que os gobernos fagan tal cousa. Fixo ben preguntar, a maioría critican esas medidas sen ter moita idea do que pasa.

Pois o que pasaría non o podemos saber con certeza, pero dende unha "nova decada dos 30", cunha crise que probablemente superárase cunha 3º guerra mundial ata o fin do capitalismo ("oh, si, que ben" din algúns) pasando por nada grave, que din dous ou tres neoliberais están desfasados, moi desfasados.

Non facer nada non é boa opción. É probablemente un dos poucos aspectos onde o 99´9% dos economistas estén dacordo. Unha das causas de este interese polo intervencionísmo estatal é a experiencia. no ano 29 a crise foi tremenda (é inda por riva, non existian moitas "precaucións " que hoxe si temos), pensouse que o mercado sería capaz de remontar, e cando se quixo reacciónar xa era tarde. En resumo, so a 2º Guerra Mundial puido curar o Crack do 29. Importante mencionar que aquela crise e a actual non teñen moitas cousas que ver, nin en causas nin en practicamente nada.

O que non se pode consentir é que os que hoxe piden axuda a Papá Estado sexan os que non fai tanto tempo case dicían que a intervención estatal era "demoníaca". Se queren que Papá Estado os axude teñen que ter un mínimo de coerencia, responsabilidade e decencia entre uotras moitas características que non abundaron nos ultimos anos...nas ultimas decadas.

A falta de regulación do mercado é froito da tendencia política internacional dende a primeira metade dos anos 70, onde o neoliberalismo a ultranza está a sustituir o Keinesianismo da etapa anterior. De efeito os países que máis se deixeron levar por esta tendencia (liderada por EEUU) son os que máis están a sufrir a crise. Non nos enganemos, o fundamental é que EEUU entou en crise, os demais non son a causa, inda que axuden.

Un símil: todos sabemos que hoxe en día existe unha serie de medidas (sen entrar na sua efectibidade) para controlar a pesca. Estoten unha razón que supoño que todos coñecemos: a pesca escasiva remataría ca capacidade da natureza para proporcionar máis pesca. En resumo estas medidas preetenden impedir a hipotecación do futuro. Pois esto ven sendo o que pasou na economía. Buscaronse benefícios a moi curto prazo, sen pnsar en que logo esto tería consecuencias. Esto é o que non pode ser, que non existan "politicas pesqueiras" para a banca.

(se queredes un segundo articulo, pedídeo)

miércoles, 21 de enero de 2009

Escoitando os idiotas

Escoita. O qué?? Todo. So existe unha forma correcta de aprender: escoita, logo pensa.
Por que digo esto?? seguro que todos coñecemos a máis de un "listo" poseedor da verdade absoluta, tan seguro da súa razón que ninsequera se asegurar de tela, así que non acostuma escoitar, ¿para qué? !se xa o sabe todo¡. Non estou falando de ninguén en concreto, que ninguén se anoxe, pero si que teño a máis de un na miña cabeza. Un home sabio dixo unha vez algo así como que os tontos gustaballes falar do que ignoran e os listos escoita-los falar. Eu teño un "pequeno" problema de incontinencia verbal. Demasiado para o intelixente que me considero e incluso para o que me consideran os que máis me coñecen, pero sei que as miñas crenzas non son dogma de fe (contra a maioria, se falamos de música, si que o son). De todos modos si que disfruto moito do placer de escoitar. Escoitar as voces da ignorancia entretenme, chegan a ser tan comicos que teño que facer grandes esforzos para non escachar ca risa. Tamén gustame xogar cas mentes que non están en condicións de defenderse, guialas por un razoamento erroneo ou ver cantas paridas podo dicir sen ser descuberto para rematar con un "era coña". Os "falsos listos" son mellores para simplemente escoitar e rir xa que en canto ven que se lles presta atención xa non poden parar. Poden chegar a ser molestos se intentas amosarlles que o que están a dicir non ten nin pes nin cabeza, tentación que en ocasións resulta francamente difícil de controlar dado o tamaño que chegan a acadar as súas falacias.
Tamen existe xente lista fácil de confundir con estos parvos. Teño un amigo moi listo, non direi nomes, que sempre tiña razón. un dia decatouse de que a tiña, e dende entón, normalmente non acerta nada e está feito un pequeno dictador, poseedor da verdade absoluta, e sulfurase todo como queras discutirlle algo.
Por moi entretido que resulten os tontos, os listos acostuman resultar moito máis interesantes. Simplemente, poden enriquecer a mente do ointe moito máis. Inda que dos parvos tamen se poida aprender moito a base de reflexionar sobre as súas ignorantes ideas e algunhas non tan ignorantes, que as veces tamen as din.
É un gran placer escoitar a alguen entendido na materia....na materia que sexa.
¡Ata outra, e pensade!

miércoles, 7 de enero de 2009

Béla Fleck & the Fleckctones

Ultimamente estoy enganchado y mucho a este grupo. La banda está formada por Béla Fleck (que sorpresa), Futureman, Jeff Coffin y el impresionante Victor Wooten.

Asi por el nombre, el que más llama la atención es Futureman. Pues Roy Wilfred Wooten o "RoyEl" o "Futureman" es una especie de cientifico loco y, ademas, músico. El hermano de Victor es irrefutablemente el mejor del mundo tocando su instrumento, como que es el único. La drumtar es una especie de batería electrica con forma más o menos de guitarra......mira la foto y no preguntes. El sonido no es tan bueno como con una batería de verdad, pero toca bien y tiene mucho impacto escenico, parte de por el instrumento en si, parte porque Futureman suele disfrazarse de pirata y cosas asi (cuando yo lo vi en concierto iba de peregrino).

Victor Wooten es uno de los 2 o 3 mejores bajistas del mundo, no se puede decir nada más.
Jeff, al saxo, es un músico estupendo aunque solo sea por estar a la altura para tocar con los otros tres.

Béla Fleck (banjo) tiene una gran capacidad para tocar bastantes estilos musicales y fusionarlos a la perfección, y esto se nota en la banda.

La banda refleja la calidad de esta plantilla (y unos colaboradores a la altura) y un alto grado de fusión entre distintos estilos: folk,country.....y todo bañado de jazz.

¡¡¡Escuchadlos!!!!¡¡¡¡Dejad de perder el tiempo con este blog!!!!!!!